مواد منفجره

مواد منفجره شامل موادی میشود که از نظر شیمیایی ناپایدار هستند و در زمان شروع فرایند انفجار، با سرعت بالا شروع به منبسط شدن میکنند و حجم بالای گاز و گاهی نور و صدای بالا ایجاد می‌کنند. آزاد شدن گاز امکان دارد باعث پرتاب شدن اجسام و قطعات اطراف بشود و همچنین آنها را به ترکش تبدیل کند.

ترکیب های انفجاری متشکل از دو بخش اکسیدکننده و سوخت هستند . میدانید که هر مادهٔ سوختی اگر در برابر حرارت مناسب و در کنار اکسیژن قرار بگیرد آتش خواهد گرفت و می‌سوزد. اما به این دلیل که در هوا اکسیژن به طور خالص موجود نیست، سوختن این مواد هم به مرور انجام میشود. در مواد منفجره، به همراه سوخت، از ماده اکسیدکننده هم استفاده می‌شود. ماده اکسید کننده، در زمان واکنش مقدار بالایی اکسیژن آزاد خواهد کرد و این اکسیژن در ترکیب با سوخت قرار میگیرد و موجب واکنش سریع و یکدفعه کل سوخت خواهد شد و انفجار صورت میگیرد ، بدین خاطر مواد منفجره جهت انجام واکنش نیاز به هوا ندارند و میتواند اکسیژن مورد نیاز خودش را از داخل خود به دست آورد.

ماده منفجره یک ترکیب شیمیایی یا ترکیب مکانیکی است. هر ماده سوختنی میتواند باعث انفجار شود اما در صورتی که اکسیژن به اندازه کافی موجود باشد و امکان مخلوط شدن با سرعت اکسیژن و مواد سوختنی وجود داشته باشد.

و کاربرد مواد انفجاری در راه سازی، تونل سازی، بهره برداری از معادن، سد سازی ، تخریب ، پل سازی ، صنایع نظامی ، آتش بازی و… است.

تاریخچه مواد انفجاری

در ابتدای قرن۱۷ و شکستن سنگ با مواد منفجره اغاز شد و این همزمام با ساخت باروت بود. در سال ۱۸۱۳ تی . جی پلانز ،نیترو سلولز را ساخت. در سال ۱۸۶۷ آلفرد نوبل نیترو گلیسیرین را جذب در دیاتومیت کرد و به این منظور بود ک حمل گلیسیرین اسان تر صورت بگیرد و در ادامه یک جسمی پلاستیکی حاوی ۷۵ درصد نیترو گلیسیرین به دست آمد.
این ماده توانایی این را دارد که تا سه برابر وزن خودش را نیترو گلیسیرین جذب کند. و محصول ان را  «Guhar Dynamite» مینامند. جالب است بدانید که کلمه دینامیت برگرفته از یک کلمه یونانی به نام «dynamits» است که معنی ان نیرو است.
در سال ۱۸۷۵ نوعی از دینامیت را آلفرد نوبل ساخت کا ترکیب ژلاتینی بود و ۹۲ درصد نیترو گلیسیرین و ۸ درصد نیترو سلولز تشکیل شده بود. این ماده حتی امروزه هم جزو مواد منفجره بسیار قوی صنعتی به شمار میرود. بعد از آن در حدود سال ۱۸۷۹ با ترکیب کردن نیتران سدیم و … با ژلاتین انفجاری ، باعث تولید مواد منفجره ضعیف تر شدند. شکل ها و انواع مختلفی از مواد منفجره به همین روش تولید شده اند. در سالهای ۱۹۵۰ تا ۱۹۶۰ مواد انفجاری ژله ای و در سالهای ۱۹۶۰ تا ۱۹۷۰ مواد انفجاری امولسیون تولید شدند و به بازار مصرفی فرستاده شدند.

تفاوت مواد منفجره در چیست

ترکیبات انفجاری مختلفی وجود دارد که در ساختار خود باهم دیگر دارای تفاوتهایی هستند و به همین علت انواع گوناگونی از این مواد وجود دار . این تفاوت ها در حساسیت، سرعت انفجار، قدرت انفجار، چگالی، رطوبت، آتش گیری و سمیت است.

چند نمونه از مواد منفجره

تی‌ان‌تی (TNT)

باروت

دینامیت

سمتکس

پینتریت (پتن)

آمونیوم نیترات (AN)

آنفو (ANFO)

هیکسوژن

نیتروگلیسیرین (NG)

نیترو استارچ

پروکسید استون

سی۴

گلیکول دی نیترات (GDN)

پنتا اریتریتول تترا نیترات (PETN)

آر دی ایکس (RDX)

دی آزو دی نیترو فنول

دی نیترور سور سینات سرب

اکسیژن مایع (LOX)

نیترات اوره

فولمینات جیوه (II)

فولمینات نقره

سرب استیفنات

آزید سرب (II)

آزید نقره

دی آزو دی نیتروفنول (DDNP)

تتراسن

آمونیوم پرکلرات

هیکسوژن

آر. دی. ایکس ( نام دیگر هکسوژن) و (به انگلیسی: RDX) یک ترکیب آلی است که دارای فرمول شیمیایی  3(O2NNCH2) است. این ماده به صورت جامد است و رنگ آن سفید است این ماده بدون بو و مزه بوده و اکثراً به عنوان یک ماده مانفجاری به کار گرفته میشود. این ماده از نظر شیمیایی یک نیترامید طبقه‌بندی می‌شود و خاصیت هایی مشابه به اچ‌ام‌ایکس را دارد. این ماده منفجره قدرتی مقداری بالاتر از تی‌ان‌تی دارد و در جنگ جهانی دوم و بعد از آن خیلی کاربرد داشته است و اکنون هم بسیار کاربرد دارد. این ماده مسبب انفجار در بمب خمیری C-4 می باشد. آر.دی. ایکس ماده ای منفجره پایدار برای انبارش و از پر قدرت ترین مواد منفجره نظامی است که تا کنون شناخته شده است. این ماده اساس ساخت مواد منفجره بسیاری است.

آر.دی. ایکس نام های دیگری نظیر سیکلونیت، هکسوژن (مخصوصا در زبان روسی، فرانسوی و آلمانی و کشورهای متأثر از این زبان‌ها)، T4 و نام شیمیایی «سیکلو تری متیلین تری نیترامین» دارد.

مواد منفجره: شیمیدان ها توانستند با آزمایشات متوالی یک ماده منفجره قوی تر و بی خطر تر از تی ان تی را کشف کنند که نام آن بیس- اوکسادایازول (bis-oxadiazole) است ک قدرت انفجاری بسیار بیشتری نسبت به تی ان تی دارد.

این ماده جدید حدود یک و نیم برابر تی ان تی قدرت خواهد داشت. از این رو انرژی بسیار بالایی دارد و در مقایسه با تی ان تی یک پیشرفت بسیار خوب به نظر می رسد. تی ان تی یا تری نیترو تولوئن، ترکیبی از عناصر بی خطر مانندکربن،هیدروژن،نیتروژن و اکسیزن است که در نهایت به فرمول شیمیایی C7H5N3O6 تبدیل می شوند.

دمای ذوب تی ان تی بسیار پایین و ۸۰ درجه سانتی گراد است که باعث می شود بتوان به راحتی این ماده شیمیایی منفجره را به مایع تبدیل کرد بدون این که از فعال شدن قدرت انفجاری آن بیم داشت، اتفاقی که در دمای ۲۴۰ درجه سانتیگراد رخ می دهد. این موضوع به تولید کننده امکان می دهد که تی ان تی مایع را در قالب ها و پوسته هایی بریزد که برای تولید بمب و بخصوص خمپاره ها به کار می روند. اما تی ان تی نقاط ضعفی نیز دارد که باعث شده تحقیقات وسیعی در زمینه ساخت مواد منفجره قابل ذوب دیگر صورت گیرد. تی ان تی و دیگر مواد شیمیایی که امروزه برای ساخت مواد منفجره به کار می روند باعث تولید مواد سمی و آلاینده ای می شوند و البته قدرت انفجاری کافی و دلخواهی ندارند.

در واقع در تولید تی ان تی مقداری مواد مضر و زباله تولید می شود. یکی از این محصولات جانبی چیزی است که آب قرمز نامیده می شود که در نتیجه نیتراسیون تی ان تی بدست می آید. در نهایت نیز وقتی که تی ان تی ایزوله می شود، به آب بیشتری نیاز دارد که این آب در نهایت به آب صورتی تبدیل می شود و آن هم نیز تاثیرات زیست محیطی منفی خاص خود را دارد. این مواد ترکیبات آلاینده سمی می توانند وارد خاک یا منابع آبی شوند و تی ان تی نیز به دلیل فشار بخاری بالای خود، تمایل زیادی به تولید آلوده کننده های گازی دارد که می توانند در حین فرآیند ذوب کردن آن به کارگران آسیب های جدی وارد کنند.

ماده شیمیایی بیس- ایزوکسازول (Bis-isoxazole) تولید شد که بسیار بی دردسر تر از تی ان تی بوده و می توان آن را به راحتی ذوب و قالب ریزی کرد اما قدرت آن کمتر از تی ان تی بود. بدین ترتیب محققان مجبور شدند که ترکیب آن را کمی دستکاری نمایند. بیس- ایزوکسازول از دو حلقه ۵ اتمی با ۳ اتم کربن، یک نیتروژن و یک اکسیژن تشکیل شده است. با کاهش یک اتم کربن و اضافه کردن یک نیتروژن دیگر، محققان می دانستند که می توانند ترکیبی با قدرت انفجاری بیشتر تولید کنند.

نتیجه این تغییر مولکول جدیدی به نام بیس- اوکسادایازول بود. نیتروژنی که به ترکیب اولیه اضافه شد باعث گردید که چگالی این مولکول افزایش یافته و کاهش اتم های کربن نیز باعث شد که بتوان تمامی سوخت را برای تولید انرژی در هنگام واکنش نشان دادن مورد استفاده قرار داد. پس از تولید این مولکول جدید مشخص شد که درجه ذوبی نزدیک به تی ان تی داشته و می توان به راحتی آن را ذوب و قالب ریزی کرد.

استفاده از محصولی همانند بیس اوکسادایازول بسیار اندک است زیرا نام آن بسیار ناشناخته بوده و اکثرا برای تخریب بتن ، سنگ و یا ساروج از مواد غیر انفجاری نظیر کتراک استفاده می شود که هم خطرات احتمالی کمتر شود هم هزینه ها کاهش پیدا کند و هم نیاز به اخذ مجوز استفاده و خرید نباشد .

محصولات شیمیایی تخریب کننده غیر انفجاری نظیر کتراک در ایران تولید می شوند به همین دلیل مصرف آن در معادن و اکتشافات علمی مقرون به صرفه تر است و استفاده بیشتری نیز دارد .

جهت خرید کتراک با کیفیت بالا به قیمت کاراخانه با شماره های ما در تماس باشید » 09919005271 / 09919005285 / 03195020085