دینامیت آمونیاکی ژلاتینی

دینامیت آمونیاکی ژلاتینی:
ساختی شبیه دینامیت های آمونیاکی دارند با این اختلاف که ژله بازده از متلاشی شدن نیتروسلولز در نیترو گلیسیرین به انها اضافه شده است. در بسیاری ازجهات مانند دینامیت ژلاتین هستند اما سرعت انفجار ومقاومتشان در برابر آب کمتر است

دینامیت آمونیاکی همان نیترات آمونیوم است که طریق نیترو گلیسیرین حساس شده است اماشتاب انفجار آن کمترازدینامیت استرایت وتوان آن درمقابل ضربه بیشتر از دینامیت استرایت میباشد

تاریخ ساخت دینامیت:

با ساختن باروت خرد کردن سنگ ها با استفاده از مواد منفجره از اوایل قرن ۱۷ آغاز شد. در سال ۱۸۱۳تی جی پلانز نیترو سلولز را ساخت و در سال ۱۸۶۷ آلفرد نوبل برای راحتی حمل نیترو گلیسیرین آن را جذب دیاتومیت کرد و شئ پلاستیکی شامل ۷۵ درصد نیترو گلیسیرین بدست آمد. این ماده می‌تواند نیترو گلیسیرین را تا سه برابر وزن خود، جذب کند و فراورده آن «Guhar Dynamite» نام گرفت. دینامیت اسم خود را از کلمه یونانی «dynamits» به معنی نیرو است گرفته است. در سال ۱۸۷۵ آلفرد نوبل شکلی از دینامیت را که ژلاتین انفجاری بود را درست کرد،که ترکیب ژلاتینی شکل از ۹۲ درصد نیترو گلیسیرین و ۸ درصد نیترو سلولز بود که در حال حاضر هم از مواد منفجره قوی صنعتی محسوب میشود. به دنبال آن در سال ۱۸۷۹ از ترکیب کردن نیترات سدیم و دیگر مواد به ژلاتین انفجاری مواد منفجره ای با قدرت کمی به وجود آمد. تعداد زیاد وگوناگونی از مواد منفجره بر این اساس تولید شد.در سال ۱۸۹۵ مواد منفجره اکسیژن مایع ساخته شد و نیترات آمونیوم به شکل ماده منفجره در سال ۱۸۷۶ ساخته شد؛ اما استفاده از ترکیب آن با سوخت مایع به شکل ماده منفجره صنعتی از سال ۱۹۵۵ میلادی رایج شد. در سال ۱۹۲۰ از ترکیب دی نیترو گلیکول به دینامیت‌ها از انجماد آنان خوداری شد. مواد منفجره ژله ای در دهه‌ های ۱۹۵۰ و ۱۹۶۰ ومواد منفجره امولسیون در دهه‌های ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰ تولید شد و به بازار عرضه گردید.

مواد منفجره چیست؟

مواد منفجره به موادی میگویند که از لحاظ شیمیایی بی دوام هستند و در صورت شروع عملیات انفجار، با شتاب زیاد منبسط می‌شوند و مقدار زیادی گاز و گاهی نور و صدای زیاد ایجاد می‌کنند. این رها شدن گاز به نوبهٔ خود می‌تواند موجب پرتاب شدن قطعات و اشیاء اطراف و مبدل شدن آن‌ها به ترکش شود.

هر اختلاط انفجاری از دو بخش تشکیل شده است:

۱) اکسید کننده

۲)سوخت

هر مادهٔ سوختی،اگر در مجاورت حرارت و در معرض اکسیژن قرار گیرد شروع به سوختن میکند. اما بخاطر این که در هوا اکسیژن به صورت خالص وجود ندارد، سوختن این مواد به آرامی انجام می‌گیرد. در مواد منفجره، در کنار سوخت، ماده اکسیدکننده اضافه می‌شود. ماده اکسید کننده، در هنگام عکس العمل میزان بالایی اکسیژن رها می‌کند و این اکسیژن با سوخت مخلوط شده و موجب عکس العمل غیر منتظره کل سوخت می‌شود و انفجار به رخ میدهد، به همیمن دلیل مواد منفجره برای عکس العمل نیازی به هوا ندارند و اکسیژن مورد نیاز خود را از داخل خود فراهم میسازد.

خصوصیت مواد منفجره:

اختلاف ترکیب‌های انفجاری و مواد منفجره جز خصوصیات گوناگون آنها میباشد.

1)حساسیت

2)سرعت انفجار

3)قدرت انفجاری

4) چگالی

5)رطوبت

6) آتش

7)سمیت

کتراک:

در مقایسه با مواد انفجاری معمولا پیمانکار ها و افراد متخصص ترجیح بر استفاده از کتراک دارند زیرا کتراک بدون الودگی زیست محیطی و آلودگی صوتی به طور کامل تخریب را انجام میدهد و از لحاظ هزینه بسیار مقرون به صرفه است تخریب با کتراک مزایای بسیاری دارد که میتواند در مقاله مرتبط با مزایای تخریب با کتراک مطالعه کنید و آموزش کار با کتراک را در سایت ما مشاهده و مطالعه نمایید.